Door: Julia Ortí
Solliciteren doen we in ons vak met regelmaat. En toch is het elke keer weer spannend. Tijdens de PBLQ Social Impact Day deelden we met MBO studenten van het ROC Mondriaan tips en tricks voor het laten slagen van een sollicitatiegesprek.
Op woensdag 12 juni verzorgde ik samen met een groep van ongeveer 30 PBLQ’ers, in samenwerking met JINC, een sollicitatietraining voor MBO studenten van het ROC Mondriaan in Den Haag. Ik kan zonder twijfel zeggen, dat het leuk is om met collega’s een ochtend op pad te zijn. Maar het is nog leuker om iets te kunnen doen dat sociaal-maatschappelijke waarde toevoegt buiten de kern van de dagelijkse PBLQ-business om. En vooral om dat samen te doen.
Na de laatste voorafgaande instructies zijn we in groepen van twee trainers verdeeld over een aantal collegezalen en gingen de trainingen van start. Ik had het al een tijdje niet zo hard zien regenen, maar toch stonden we allemaal voor een volle klas. De groepen waren zeer divers: reguliere studenten, vluchtelingen, jonge moeders, nieuwkomers… Allemaal met één doel voor ogen: het vinden van een leuke baan in de nabije toekomst.
‘Vertel eens iets over jezelf’
Met deze vraag begint vaak een sollicitatie- of kennismakingsgesprek. Zo kom je erachter dat achter elke schil een mooi, bijzonder verhaal zit. Over afkomst, interesses en ambities. De groep die ik trainde, bestond uit studenten met de vluchtelingenstatus. Snel was ik onder de indruk van hun taalvaardigheden en de gemakkelijkheid waarmee ze zich konden uitdrukken. De dames waren in de meerderheid en stelden nieuwsgierige vragen over ons werk bij PBLQ en onze achtergrond. Tussen de jongens viel me de mate van zelfbewustzijn voornamelijk op.
Een rollenspel
Eén voor één deden de mannelijke vertegenwoordigers van de groep allemaal mee aan de interviewsimulatie. Zo stond ik als zogenaamde bedrijfsdirectrice voor een jongen met autisme. Aan het begin van het gesprek kwam hij over als een verlegen persoon, die over zijn antwoorden zeer goed na moest denken. Dit was voor hem een belangrijk ontwikkelpunt en hij wilde gebruik maken van zijn stage om daar aan te werken. Zijn lef en doorzettingsvermogen vond ik bewonderenswaardig. Daar zouden we allemaal van kunnen leren, dacht ik. Parallel aan dit gesprek werd in de zaal naar de telefoons gekeken. Lees: een paar studenten vonden het bekijken van instagram verhalen af en toe net wat interessanter dan wat er voor hun neus gebeurde. Na de al eerder meegegeven waarschuwing dat het aandachtsniveau gaandeweg niet even hoog zou blijven, was dit echter geen verrassing.
Een klik met je publiek
De vrijheid om elkaar constructieve feedback te geven bracht ons steeds dichter bij de studenten. Punten zoals kritisch op jezelf zijn, begrip hebben voor elkaars situatie, jezelf open stellen en de kracht in je zwaktes kunnen vinden, stonden in het teken van de oefeningen. De maatschappij verwacht tegenwoordig steeds meer zelfstandigheid en zelfredzaamheid van jongeren. Als zelfstandige, zelfredzame jongere vond ik het erg fijn en bijzonder om anderen hierbij te kunnen helpen. We gingen naar huis met het gevoel dat we een steentje hebben bijgedragen.
Bekijk deze vlog van het ROC Mondriaan voor een sfeerimpressie van de ochtend.
